Een mama met een verhaal….. 10 jaar zonder jou

Liefste Flo,

Donderdag 6 juli 2006, zondag 3 juli 2016… Bijna 10 jaar en vandaag schrijf ik je een brief. Ondertussen zou je een prachtige puber van 15 jaar zijn, na deze lange tijd van afscheid wil ik je laten weten hoe het met iedereen gaat….

Zullen we beginnen met Louie de kladschilder, jou trotse overgrootvader? Die mocht je al heel snel op je roze wolk verwelkomen, amper 8 maanden na je overlijden besliste ook bompa om ons te verlaten. Ik dacht altijd heel veel tranen te laten als hij ons zou verlaten maar het verdriet om jou was nog veel te sterk aanwezig en beleefde het allemaal in een waas. Ik hoop dat hij je daar ook leert vals spelen en dat je hem mag schminken, net als mama toen ze klein was.

Geef hem een dikke knuffel…..

2 jaar geleden werd het druk op je roze wolk want moeke was daar ook, na een kort maar zwaar gevecht tegen die vieze borstkanker… Met haar laatste krachten sprak ze haar wens uit om naar jou te mogen gaan, haar juweel met jou assen stevig in haar hand.

Geef haar een dikke knuffel……..

Je papa….. Met je papa gaat het helaas niet zo goed, hij heeft zijn leven niet meer op de rails gekregen na je overlijden. Hij hield je vast, wilde je niet loslaten en zocht zijn troost in foute dingen. We hebben het niet gehaald lieve schat, we zijn elk onze eigen weg gegaan maar hoop ondanks alles dat hij toch nog even gelukkig mag worden net als je mama.

Je mama….. Tja eerlijk is eerlijk en na je overlijden had ik het ook moeilijk mijn leven zonder jou een richting te geven. Leefde het eerste jaar op koffie en sigaretten om nadien regelmatig een nachtje door te dansen en het allemaal zijn beloop te laten gaan. Gelukkig botste ik tegen Johnny, een super lieve kerel die me liet inzien dat ik het toch niet allemaal zo goed verwerkt had dan ik beweerde. Ook al heeft hij je nooit gekend, ik mag nog steeds mijn verhaal en mijn tranen bij hem kwijt, hij heeft altijd een luisterend oor en troost me wanneer het even wat moeilijker gaat. Ondertussen wonen we in een leuk huisje in het ‘verre’ Limburg en staat jou foto centraal. Mama is weer gelukkig, mama lacht en mama geniet maar mama heeft ook nog verdriet, ik heb het een plaats gegeven maar samen met jou is er een stukje van mezelf overleden….

Je voke…. Nog steeds de beste voke van heel de wereld…. Hij praat nog heel vaak over je, dan heeft hij het moeilijk maar tegelijk glimt hij van trots. Wij glimmen ook van trots want nu moeke er niet meer is moet hij het ook allemaal alleen doen maar hij doet dat super goed. Wist je dat hij zelfs 2 dagen in Merlijn gaat helpen? Koken, het gras afrijden, koffie drinken met Christel en Patty :-). Je hebt een mooi plekje gekregen daar in de tuin waar je zo graag zat, een plaatje met jou naam op. In Merlijn praten ze nog vaak over je, het is duidelijk dat je indruk hebt achter gelaten 🙂

Mateo, je grote broer zoals hij zichzelf altijd voorstelde is uitgegroeid tot een prachtig exemplaar. Zijn looks hebben al heel wat meisjeshartjes doen breken maar er is er maar eentje dat zijn hartje heeft gebroken en dat ben jij. Hij mist je ontzettend hard en heeft het erg moeilijk om over zijn gemis te praten, het enige wat hij wil is dat je er weer zou zijn maar lieve schat we weten allemaal dat dit onmogelijk is! Hij is zo fier op jou dat hij zelfs een spreekbeurt over jou gaf :-). Het komt wel goed, hij heeft alleen wat meer tijd nodig…

Tante Gitta, wat zeggen we daar over ;-)… Ze is nog steeds de grote zus waar ik op kan terug vallen ondanks onze moeilijk relatie in het verleden. Ik ben blij dat we toch zijn samengegroeid want al geven we het niet snel toe we lijken wel heel erg op elkaar. Ze ziet wanneer het niet goed gaat, met haar moet ik niet praten face to face, ik mag het haar schrijven en daar ben ik dankbaar voor want het blijft soms moeilijk om de juiste woorden uit te spreken…… Ze is al 8 jaar gelukkig met Thomas, wat zou je daar plezier mee maken. Hij is lief, grappig en kan ontzettend goed dansen :-), ik ben er zeker van dat je je bij hem ook heel erg op je gemak zou voelen…..

De bomma, ondertussen is ze 90 jaar geworden en gaat ze beetje bij beetje achteruit maar ondanks die kwaaltjes kussen we onze handjes dat ze er nog is. Ze heeft verdriet om jou, om haar dochter en kan het niet plaatsen waarom jullie eerst moesten gaan… Ze gaat nog steeds naar haar vriendinnen van het naaikransje en praat met veel trots over ons allemaal!

Zondag komen we allemaal samen om jou te herdenken, we maken er een feest van met veel roze…. Er zal over je gepraat worden, er zal voor je gehuild worden maar lieve schat weet 1 ding je zal altijd mijn lief monster blijven, toen, nu en voor altijd!!!

Dikke kus

mama