Een mama met een verhaal, welkom kleine Flo

We schrijven april 2000, een jonge Madame stof met een beginnend buikje huppelt zorgeloos door de grote wereld. Ik genoot van mijn beginnend buikje, ik genoot van de aandacht en ik genoot van al dat extra lekkers dat je ongestoord mocht eten want je eet toch voor 2….

Het kleine wondertje in mijn buik gaf niet snel iets prijs maar op 6 maanden kon er toch een geslacht bepaald worden, ik werd mama van een dochtertje! Iedereen in de wolken want na een stoere kleinzoon kon mama, moeke en grote zus los gaan in het kopen van roze spulletjes.

Nog steeds genoot ik van elk moment en had ik tonnen energie ondanks de waarschuwing van mijn dokter dat ik het wat rustiger aan moest doen omdat mijn meisje al helemaal klaar zat om zichzelf aan de wereld te tonen.

Een maand voor mijn uitgerekende bevallingsdatum werd ik spijtig genoeg gedwongen tot platte rust, ik luisterde netjes naar het advies van de dokter.

Na een uitgesproken dag van nestdwang (lees: poetsen, wassen, strijken, koffertje klaarzetten) kondigde mijn kleine meid zich 14 dagen te vroeg aan.

De weeën volgde snel en pijnlijk op elkaar, een ruggenprik diende zich aan en na 6u van afzien vertrokken we richting verloskamer. De zenuwen speelden parten, er was geen weg meer terug maar wat een miljoen vrouwen mij hadden voorgedaan kon ik ook toch?

Ik perste de ziel uit mijn lijf maar er gebeurde niets, een vroedvrouw klom op mijn buik en duwde lustig mee. Ik werd er alleen maar lastig van maar het kind kon niet blijven zitten…. Ik hoor mijn dokter nog zeggen ‘nog 1 keer persen en ze komt op het nieuws van 13u’ en jawel hoor om 12u58 werd mijn meisje in mijn armen gelegd.

Vanaf dan ging het allemaal heel erg snel, kleine Flo zag blauw, was slap en huilde niet. Ze werd uit mijn armen gerukt en meegenomen naar een aparte ruimte waar dokters en verpleegsters zenuwachtig op en aan liepen. Na een tijdje kwam er toch een verpleegster naar me toe die me vertelde dat mijn kleine meid geen goede start had gemaakt en dat ze na een reanimatie toch zelfstandig kon ademen. Ik was opgelucht maar de realiteit was anders, Flo zou worden overgebracht naar het Universitair Ziekenhuis in Antwerpen omdat ze ernstig ziek bleek….

Mijn familie was reeds vol ongeduld aan het wachten op de eerste glimp van hun kleindochter maar in plaats van haar in hun armen te kunnen sluiten moesten ze haar bewonderen in een couveuse met heel veel toeters en bellen. Grote tranen rolde over ieders wangen maar nog steeds was er hoop.

ik mocht mijn kleine meid nog een afscheidszoen geven en daar vertrok ze met de ambulance richting UZA, ik zou later volgen… Eens aangekomen in het ziekenhuis kreeg ik tot mijn grote ontzetting geen kamer op de materniteit maar op geriatrie bij de oudjes, ja mevrouw het zou voor u toch te pijnlijk zijn…… Ik had de kracht niet meer om te vechten en wilde maar 1 ding en dat was mijn kind zien.

Nog steeds het mooiste kind ter wereld al moest je wel door alle toeters en bellen heen kijken, ik was zo trots op haar dat ze vocht voor haar prille leventje.

Uit een eerste gesprek met de dokters bleek haar toestand zeer ernstig, ze had onderweg naar het ziekenhuis nog een hartstilstand gehad maar vocht voor de tweede keer keihard terug. Haar hersentjes hadden lang zonder zuurstof gezeten en dat zou gevolgen hebben in de toekomst, een mens zou voor minder een depressie krijgen maar ik was zo fier op haar dat ik toen en daar besloot mee te vechten met mijn kleine wondertje…..

Flo haar verhaal gaat verder in en hoop dat jullie blijven meelezen, tot snel!

Madame stof