18, een mijlpaal

Dag lieve Flo,

4 januari, jou verjaardag, een mijlpaal deze keer want je blaast 18 kaarsjes uit. Daarom deze brief, je kan hem zelf niet meer lezen maar ik las hem aan je voor en hoop stilletjes dat hij je roze wolk mocht bereiken.

Toen je werd geboren moest ik mijn dromen bijstellen, toen het verdict viel hoe zwaar je kleine hersentjes waren aangetast door dat zuurstoftekort wist ik dat je nooit naar school zou huppelen, dat je nooit naar je eerste fuif zou kunnen en dat je nooit zou kunnen autorijden….. Dat waren dingen die ik voor jou had uitgestippeld, dat je een zorgeloze jeugd zou hebben, met heel veel vrienden en vriendinnen. Dat ons huis de zoete inval zou zijn met giechelende meisjes die elkaars kleding aantrokken, elkaars haar deden om dan te vertrekken naar de film.

De eerste keer verliefd, de eerste keer een gebroken hart, de eerste kus….. Ik had het je allemaal zo erg gegund lieve schat, ook al zou ik geen oog meer dicht doen dat er een of andere dwaze puberende puistenkop voor de deur zou staan om je mee naar een fuif te nemen.

Als ik je stoere neef zie dan beeld ik me in dat jij er naast zou lopen, allebei even puberachtig en geheimzinnig op jullie smartphone tokkelend, weinig pratend tegen ons, want ja wij ouders zijn saai. Twee handen op 1 buik, elkaars alibi om stiekem iets te doen wat eigenlijk niet mag. Ik had het graag gezien, die stoere kerel naast zijn frêle nichtje als bescherming voor de grote boze wereld die jullie samen zouden ontdekken.

Het mocht niet zijn lieve schat, ik blijf steken op 5 prachtige jaren die we samen mochten delen. Jaren waarin enkel jij belangrijk was ook al was het loodzwaar maar ik wil de wereld ruilen voor extra tijd samen met jou…… Je was en blijft het allermooiste geschenk, je dwaalt verder in mijn gedachten en woont in mijn hart…. Nu en voor altijd……

Dikke verjaardagszoenen van je mama, ook al zouden die gepaard gaan met rollende ogen en een theatrale ‘mamaaaaaa’ :-).